نویسنده : محمود احمد نوید
با تشدید جنگ ها در افغانستان، و با ادامه یافتن حملات جسورانۀ مجاهدین در نقاط مختلف کشور بالخصوص در ولایت استراتیجیک و بسیار مهم هلمند، و شکست های پی در پی نیروهای اجیر و سخت تر شدن شرایط برای دوام و فرار گسترده از بسیاری مناطق و تخلیۀ بسیاری از قرارگاه ها و پوسته های نظامی و همینطور بی تاثیر بودن نیروهای کمکی ناتو و پشتیبانی قوای خاص امریکا از اردوی شکست خوردۀ افغانستان در مقابل مجاهدین، همه و همه ظاهرا امریکا را بر آن داشت تا چند صد نیروی تازه نفس دیگر به افغانستان برگرداند تا به گمان خودشان جنگ هلمند و سایر مناطق که شدت حملات در آنها زیادتر است را مهار کند.
این در حالی است که رویترز در گزارشی تازه به بررسی وضعیت کنونی افغانستان و حضور نظامیان امریکایی پرداخته و نوشته است که نیروهای امریکایی به صورت فزاینده در حال برگشت به میدان‌های نبرد افغانستان هستند.
از این معلوم می شود که سران امریکا تا هنوز تمایلی به قبول شکست قاطع خویش در افغانستان ندارند و همینطور بر حکومت دست نشانده و بی کفایت خود در کابل تکیه داشته و گمان می برند که شاید در نهایت چانس خوش نامی از جنگ دراز مدت افغانستان را کسب کنند، چیزی که اگر در تخیلات سران امریکا هم بروز کند دلالت آشکار بر دیوانه بودن شان دارد چه رسد به اینکه در حقیقت خواسته باشند به این پروژۀ شکست خورده فکری بکنند؛ اما از آنجا که کافران را هیچ عقل و درکی نیست و باطل پرستان همواره از پذیرش قدرت واقعی حق منکر اند چندان دور از تصور هم نیست که امریکای نادان گاهی چنان وسواسه شود که فکر کند کاری که لشکر 150000 نفری ناتو با تمام دبدبه و شان و شوکت ظاهری نتوانست به کامیابی برسد ارتشچۀ 500 نفری نیروی به اصطلاح تازه نفس شان بتواند و بخواهد در راستای پیروزی امریکا کوچک ترین گام را بر دارد.
فشرده اگر بحث کنیم امریکا احتمالا به دلایل ذیل نقش نیروهای مشورتی و حمایتی خویش در افغانستان را به نقش نظامی تبدیل ساخته و همچنین مجبور به اعزام نیروی تازه نفس گردیده است:
1 – امریکا بابت جنگ افغانستان همچنان در جنون سابق به سر می برد و فکر می کند شاید هنوز فرصتی برای جبران مافات دارد لذا دوست ندارد به راحتی دست از جنگ افغانستان بکشد.
2 – خواهش و التماس های حکومت دست نشانده اش در کابل و همینطور جنرال های نظامی امریکا که از جنگ های خارج از امریکا بسیار سود می برند، آنها احتمالا سران امریکا را مدام تحت فشار گذاشته تا از جنگ افغانستان خود را عقب نکشند و بلکه این جنگ را جنگ سرنوشت ساز امریکا تعبیر کرده و شکست نهایی آن را برای سران امریکا بسیار وحشت بار توصیف کنند و … آنها هم بالاخره تحت تاثیر القاءات شیطانی قرار گرفته و فریب نقشه های مزدوران و جنرال های خود را بخورند و همچنان به جنگ تمایل نشان دهند.
3 – شکست های پی در پی ارتش اُجرتی افغانستان در مقابل حملات برق آسای مجاهدین در اقصی نقاط کشور، و عدم کارایی نظامی اردو، پولیس، اربکی، نظم عامه و سایر ادوار نظامی، بالارفتن آمار تلفات، خارج شدن بسیاری از شهرها و قصبات از کنترول نیروهای اُجرتی حکومت دست نشانده، امریکا را مجبور ساخته تا در امر پشتیبانی از حکومت اجیر کابل تجدید نظر نموده و نیروی محدود تازه نفس اعزام کند.
4 – امریکا از نفوذ رقیب دیرینه اش کشور روسیه در منطقه آسیای میانه ترس و هراس دارد که مبادا جنگ دراز مدت و پر زیان افغانستان برای امریکا، سرانجام به نفع روسیه تمام شود و روسیه با استفاده از فرصت، حداکثر بهره را از جنگ شکست خوردۀ امریکا در منطقه را ببرد و حاصل آن نصیب سیاست های ضد امریکایی روسها شود و این برای امریکا بیش از هر چیزی دیگری غیر قابل تحمل بوده و تصورش سران امریکا را به شدت وحشت زده می کند.
موارد فوق شاید از جمله مهم ترین مواردی باشند که مانع سر عقل آمدن امریکایی ها در قضیۀ افغانستان شده و آنها خود را مجبور ببیند که تن به ذلت بیشتر و فضیحت در ابعاد گسترده تر بدهند؛ اما در واقع همۀ موارد یاد شده حاصل توهمات بی بنیاد سران امریکاست؛ چرا که هیچگاهی امریکا در افغانستان کامیاب شده نمی تواند مخصوصا حالا که به اعتراف خودشان مجاهدین و قهرمانان افغانستان به نسبت گذشته از هر جهت قوی تر و منسجم تر شده اند؛ و خواهش و التماس های حکومت مزدور کابل جز بی چاره کردن امریکا و تامین منافع شخصی عدۀ وطن فروش هیچ نفع دیگری برای امریکا نداشته و نخواهد داشت؛ و همینطور روسیه نیز هیچگاهی دومرتبه جرئت دخالت فیزیکی در امور افغانستان را پیدا نخواهد کرد و یا آنگونه که امریکایی ها فکر می کنند هیچگاهی روس ها نخواهند توانست از افغانستان به عنوان پایگاه قدرت به نفع خویش در جهان تبلیغ نماید، و همینطور نیروهای اُجرتی افغانستان هرگز به کارآیی مدنظر نخواهد رسید و تلاش ها در بابت آن، جز تکرار حماقت غرب چیز دیگری تلقی نخواهند شد.
