بسم الله الرحمن الرحیم
نوشتۀ: انجنیرمحمدنذیرتنویر،هالند
در رابطه به: نقش «حزب اسلامی» در نیروی مقاومت، و راه بیرون رفت «حزب اسلامی» از معضلات کنونی
بخش سوم:
حکمتیار صاحب!
بیاد دارید که نیروی های انتظامی و اکمالاتی مسیر شان را اشتباه رفتند و از ما جدا گشتند، و در حالی که مایان افراد انگشت شمار بیش نبودیم در مناطق متروکه و بدون باشنده داخل گشتیم!؟
شهامت و جرأت تان در خاطره ها نقش بست و جوانان عرب از طریق کتاب شیخ شان با آن آشناگردیدند. شما با حفظ مورال تان، می گفتید که: «اگر نیروی های گشتزنی روس پیاده گشتند، تا آخرین رمق حیات در برابر شان می جنگیم و نباید هیچ فردی از ما به اسارت شان درآید!»
حکمتیار صاحب! در همان لحظات، در حالی که در بین خرابه های قریه «بغل» از مربوطات منطقه دوبندی، رفع خستگی می کردیم، و در حال انتظار رسیدن نیروهای انتظامی و اکمالاتی بودیم، چیزی از برای خوردن و استراحت نداشتیم! بنده بعد از چند ساعت تهیه گزارش و تصویر برداری، زمانی که برگشتم همه را درحال صرف غذا یافتم.
بنگرید به این ظرف گلی که ما آنرا «تغاره» می گویم؛ به برنج جوشانده یکه حتی نمک نداشت و از تحت یکی از کندو های شکسته بدست آمده بود!
بنگرید به زرد آلو های «خسک» (کم جان) که در عدم صاحبان شان و بدون پرورش، حاصل داده اند تا از بهترین فرزندان راه اسلام پذیرایی نمایند!
بنگرید به این مرد «میلیاردر عرب» که غذا های شاهی را به پائین تر از غذای غریبان، تبدیل کرده است؛ واما آن دیگری…!؟
بلی! زمستان سال 1359 هجری یاد می آورم که در حویلی کابل در تهکال پشاور با همایون «جریر» آشنا شدم. جوان مؤدب، با استعداد و باعزتیکه ازداشتن چپلک های «دو رنگش» و از غربت اش، می بالید و به جهاد عشق می ورزید. اما یکباره آن عزت را با متای دنیا (شرکت ها و فابریکه ها) تبدیل گردانید!
آن یکی پول شخصی اش را در راه جهاد می ریزد، و این یکی پول جهاد را در جیب شخصی اش می ریزد!
این چه رمزیست یا الله، که آن یکی از فاصله های دور «جهاد» را می تواند درک کند، و این یکی در درون «جهاد» به معامله می پردازد!؟
بنگرید به این جوان فرانسوی که حیات اروپایی و شغل داکتری و زن و فرزندانش را رها کرده و برای اشتراک در جهاد در سرزمین افغانستان آمده است!
شرح عکس:25 جولایی 1986 مناطقه «بغل» از مربوطات ساحه «دوبندی»: حلقه اول از راست نفر (1) دکتور عبدالله عزم،(2)کاکا نصرتیار پدر سیف الدین نصرتیار از بنیانگذاران نهضت «جوانان مسلمان»، (3) مسئول نیروی های مجاهدین، (4)بردر مجاهد حکمتیار صاحب، (5)Dr. Milcent مشهور به عبدالله فرانسوی، (6) منشی مکتب خدمات مجاهدین. در عقب عکس: گهواره کودک چهارماهه که صاحبش یگانه فرد زنده در بین خرابه های این قریه بود!
بنگرید به این پیر مردی که فرزند دلبندش (سیفالدیننصرتیار) را در زندان پلچرخی به شهادت رسانیدند اما کمرش خم نگشت و همچو جوانان، این راه های صعب العبور را می پیماید تا برای فرزندان این خطه بیآموزد که آرمان شهدا بالاتر از پیوند نسبی ست!
آیا آرمان فرزند «کاکا نصرتیار» چنین است!؟
آیا در این غذای درون «تغاره»، که همه به دورش حلقه زده اید؛ لذت و عزت است و یا در غذای «طعامخانه ی» ارگ، که عاملین چهار میلیون معتاد فرزندان این خطه می باشند!؟
پس بیندیش!
از برای الله(ج)بیندیشید، و از حیات این حزب نکاهید!
حکمتیار صاحب!
بیاد دارید صاحب این گهواره را!؟
بیاد دارید که یگانه کودک چهارماههیکه در کل قریه زنده باقی مانده بود، و متجاوزین روس وی را به حال خودش رها داشته تا در همین گهواره جان سپارد!؟
بلی! زمانی که مایان سری به یگانه دکان منطق «بُرگ ولایت لوگر» زدیم؛ آواز این کودک توجه ما را بخود جلب نمود.از دکاندار پرسیدیم که در این دکان متروکه این کودک چه می کند؟ وی گفت:«همینکه مواد دکانش تمام گردد، دوباره برای خرید اکمالات دکان به پاکستان خواهم رفت، و این کودک را تسلیم خانواده ام خواهم نمود!»
دکاندار بعداٌ داستان این کودک چنین تعریف داشت:
« زمانی که اکمالات دکانم را از پاکستان به منطقه انتقال می دادم، صدای این کودک در قریه متروکه «بغل» مرا متوجه ساخت. به عجله داخل ویرانه های منازل گشتم تا آنکه این کودک را معجزه آسا،با صورت پاک و آراسته در یک گهواره ای پُر از گرد و خاک؛ که «غنداق» اش در زیر آوار خاک پنهان شده بود،یافتم.»
بلی! اینکه چه مدتی این کودک در پناه خالق اش؛ که خالق من و تو و همه ی هستی می باشد، قرار داشت و از وی چگونه نگهداری میکرد و به وی چگونه روزی می رساند، کار من و تو نیست! کار من و تو پیامی ستکه از این حادثه و از طریق آن دکاندار دریافتیم، و آموختیم که عاقبت امور بقدرت الله(ج)رقم می خورد؛ اوست که نگهدار- و روزی رسان بندگانش هست!
ببین که چگونه برای نجات پول یتیمان، الله(ج)موسی(ع)و خضر(ع) را فرستاد، تا آن دیوار در حال فروریختن را، دوباره ترمیم نمایند!(سوره الکهف:77)
اینجا نیز، خالق هستی، من و تو و آن نویسنده عرب و آن جوان فرانسوی و تیم «صدا وسیمای جهاد افغانستان» را وسیله گردانید تا صدای این کودک را، که آرمان میلیون ها یتیم کشورما می باشد به گوش بشریت برسانیم. همه شاهد آن صحنه ها بودیم که نویسنده و منشی «مکتب خدمات مجاهدین»، زمانی که این داستان را یاداشت میکرد، سیل از اشک، از موی های ریش اش پائین می ریخت.
بلی! دیگر آن کودک، زن سی ساله ی شده است که صدای گریه اش، در هر گوشه و کنار جهان، به لسان های گوناگون زمزمه می گردد و با وی یکجا می گریند!
پس نباید گریه آن کودک را با خنده ی عاملان اش، آمیزش دهیم!!!
اگر آئینه «کارمل» وطنفروش در لباس منافقت «نجیب» تجلی یافت؛ آیا آئینه «کرزی» وطنفروش در لباس منافقت «غنی» تجلی نیافته است!؟
پس این سیاست یک بام و دو هوا، از برای چیست؟
پس خوب بیندیش!
از برای الله(ج)بیندیشید، و از حیات این حزب نکاهید!
حکمتیار صاحب!
بیاد دارید زمانی را که پرسیدید، چرا اینجا را «آبچکان» می گویند!؟
بیاد دارید زمانی که دانستید، آبش از قلعه های آنجا سرچشمه گرفته که در آنجا سنگر مستحکم مجاهدین نیز قرار دارد!؟ با شنیدن سنگرمجاهدین درآنجا، آرام نگرفتید و با مهمان عزیز- و جمع کثیری از همراهان تان بدانسو شتافتید. مسیر چنان پُر خطر و صعب العبور بود که اکثریت از همراهان تان، بشمول نیروی انتظامی از نیمه راهبرگشتند و شما با عبدالله عزام و دیگر مجاهدین به راه تان ادامه دادید. بعد از پنج ساعت منزل، زمانی که به آنجا رسیدید، در کنار سنگر مجاهدین زیارتی رایافتید که پُر از صدها کبوتر بود. زیرا مردم نظر به اعتقادات سنتی شان (حتی در حالات بی غذایی و محاصره قوای روس) دست به شکار آن نمی زدند و آنرا تبرک می شمردند. شما با تائید گفته عبدالله عزام آنرا بدعت دانسته، و اولین فردی بودید که از برای بدعت زدایی، به شکار آن پرداختید و سنت بدعتی را از اذهان برچیدید.(عکس بخش اول که همه در یک جهت نگاه داریم، مربوط این حادثه می شود)
پس آیا در آن صراحت و قاطعیت؛ عزت، افتخار و الگو پذیری ست و یا درین تسامح بیجا با سران گروه های بدعتی، که عاملین تجاوز هستند!؟
اگر تسامح در کار باشد، اولتر از همه، نیروی مقاومت مستحق تر هستند که هر لحظه،جان های شیرین شان رادر برابر متجاوزین فدا میکنند!
پس این سیاست یک بام و دو هوا، از برای چیست؟
نباید آرمان آن مجاهدانی را که در آن قلعه های سربفلک، از شریعت الهی پاسداری می کردند به معامله کشانیم!
پس خوب بیندیش!
از برای الله(ج)بیندیشید، و از حیات این حزب نکاهید!
حکمتیار صاحب!
گردهمایی 17 جنوری 1987 «چارسده» پشاور را بیاد دارید!؟
بنده گزارش آنرا از برای نشریه «البدر» تهیه میداشتم و از نزدیک، احساس، ده ها هزار جوان مهاجر را میدیدم.
میدیدم که چشم امید این جوانان، بعد از خالق شان، به عملکرد شما رهبران گره خورده بود؛ که مصداق حقیقت اش، در جریان سخنرانی تا به تمثیل کشانده شد. این مطلب را در دیداری که بعداً با شما داشتم، با تصاویر خدمت تان پیشکش ساختم. شما بعد از سخنرانی رفتید، اما ما شاهد بودیم که چگونه ترافیک در پشاور تا عصر همان روز به بندش مواجه بود.
آیا آن بندش ترافیک، که رعیت بخاطر رغبت و اشتیاق دیدن رهبران شانمسبب می گشتند باعزت و پُر از فخر بود؛ ویا این بندش ترافیک که«به روی رعیت»از برایعبور کاروان هایجنگسالاران و اراکین اجیر متجاوزین مسبب می گردد!؟
پیش از آغاز سخنرانی تان بیا دارید جذبه و اشعار سروده شده «موحد» را!؟
آیا این شما نبودید که می گفتید: «یک موحد با فرهنگ؛ ارزش اش بهتر از هزار جنگجوی بی هدف است!؟»
بنده همین سوال را در مصاحبه ام درسال 1993 در مقر مؤقت صدارت در «چهارآسیاب» از شما ننمودم، و از عواقب بد حضور افرادی همچو زرداد، قلم و چمن هشدار ندادم، که شما آنرا مجبوریت، و اینکه آنها در جبهه مقابل نروند، توجیه داشتید!؟
تا چه زمانی این توجیهات جریان دارد!؟
دیگر آن جوانان مهاجر، پیر مردانی شده اند که آرزوی دیدن آن آرمان را، از برای فرزندان شان می برند!
پس نباید پیام آن روزهای طلایی و آن آرمان های والا را، آلوده ای لجنزار معاملات کنونی گردانیم!
آیا این معاملات،تکرار همان چیزی نیست که عبدالحی شیدا، 29 سال قبل مسعود و «شورای نظار» نسبت به آن هشدار داده بود!؟
بلی! شعر «فریاد» عبدالحی شیدا که بیانگر حقیقت آن دوره است، چه زیبا جو و فضای اختناق و سازش را به تصویر می کشاند. (برای کسانی که دستیابی به این سروده ندارند؛ در اخیر این بخش، آنرا بدسترس تان می گذارم)
پسافسوسوصدبارافسوسبرجریانسیاسیشیدای شهید،کهیگانهوارثوبازماندهینهضتاسلامیمی باشد؛امروزمسیریراطیمینمایدکهبرخواستهازتفکرات«شوراینظار»بوده کهبیگماناگرشیدادرقیدحیاتمیبود،چنانمیکردکهکردهبود!
پس تو ای برادر مجاهد، این شعر را یکبار مرور کن!
بلی! آنانی که عدم رضایت دیدار شما را با «ریگن»، خطای تاریخی توجیه میداشتند، امروز در کابل، دقیقه شماری دعوتنامه «جان کری» را داشتند!
پس به اینها دل مبند!
اینها «دوستان نیمه راه» نه، بلکه «سیل بین های نیمه راه» هستند، که نتنها تو را در نیمه ی راه خواهند گذاشت؛ بلکه تمام عوامل بدبختی را نیز بر دوش ات خواهند انداختند!؟
آیا آنانی که با تفنگ های غنیمتی دوران انگلیس به حرفهای شما گوش می دادند، بهتر بود؛ ویا این متملقین یکه در اثر غلوگرایی، از خودت یک موجود مقدس شکل داده اند و حتی هویت دینی شما را زیر سوال برده اند!؟
بیاد آرید دامنه ی آن «کوه پایه» ها را، که مجاهدین تنظیم های مختلف از جبهات گوناگون به آنجا سرازیر گشته بودند تا اعتمادشما را نسبت به خودشانجلب نمایند! اما شما این فرصت های طلایی را از دست دادید و نمیدانیم که تا چه زمانی، باید این تاریخ بد تکرار گردد!؟
اگر آنها مسبب کشیده گی ها بودند؛ پس درایت رهبری شما در کجا بود و هست!؟
چرا باید این بی اعتمادی نسبت به بقیه نیروی مقاومت (امارت اسلامی)تکرار گردد و بازهم قربانیانی باشم که از اشتباهات قبلی خویش نیآموختیم!؟
تا چه زمانی باید این روحیه بی اعتمادی نسبت به برادران مسلمان ما ادامه داشته باشد و عملکردهای آنی، سمارق گونه پیش چشمهای مان پدید آید!؟
بنده دارم شاخ می کشم که چگونه شما درک این موضوع را ازدست داده اید که امریکا با 49 کشور متحدش، نتوانست طالبان را از صحنه کنار زنند؛ آیا شما با پیوستنتان با«رژیممزدور امریکا»، این توانایی رابرایشان به ارمغان خواهید داشت!؟
چگونه طالبان نسبت به «دراز کردن دست دوستی» شما، اعتماد کنند؛ در حالی که سخنگویی شما (امین کریم) 19 ساعت دُرافشانی (روی نکات اختلافی با طالبان) در یوتیوب دارند و آنرا نیز با افتخاربه رسانه ها رفرنس میدهد!؟
و از همه مهمتر اینکه، تا چه زمانی ما باید برعکس فرموده خالق خویش (محمّد فرستاده‌ی الله است، وکسانیکه با او هستند در برابر کافران سختگيرند، ونسبت به یکدیگر مهربان ودلسوزند.)(الفتح:29) عمل نمایم!؟
چرا باید ما، جهاد عزت بخش خویش را، تبدیل به جنگ ذلت آور در برابر طالبان نمایم، در حالی که حتی هیچ امتیاز و ضمانت دنیوی را نیز بدست نیآورده ایم!؟
آیا گناه ما همین هست که در راه الله زیر بیرق حزب اسلامی جهاد نموده ایم!؟
این چه نوع گناه بوده می تواند، که به قیمت دادن هویت اسلامی ما تمام گردد!؟
آیا سیاف، ربانی و امثالهم چه بدست آورده اند که ما یکباره و بدون هیچ ضمانتملی و بین المللی، آنهم با این جذبه و عجله در پی آن هستم!؟
آیا همین شهرک های شان، القاب دروغین شان، بی هویتی شان، قصر هایشان، عمله و خدمه ایشان،…. و بلآخره قبر های مجلل شان،مسبب الگو پذیری ماگشته است!؟
اگر متملقین، توجیه پیری و ناتوانایی شما را پیشکش میدارند؛ آیا شما واقعاً ناتوان تر از شیخ یاسینشده اید!؟
آیا ناتوانایی شما بیشتر از «مرسی» دربند پشت میله های زندان میباشد!؟
این چه نوع یارانی در دور پیش خود دارید که شما را بسوی آتش می کشانند و شما نسبت به ایشان اعتماد دارید!؟
پس تا دیر نشده، خوب بیندیش!
از برای الله(ج)بیندیشید، و از حیات این حزب نکاهید!
چرا باید خود آغازگر- و خود خاتمه گر این حزب باشید!؟
پس چه باید کرد!؟
یکی از دردهای جامعه ما، که میراثی از احزاب کمونیستی ست، سخنوری و همواره انتقاد نمودن است، که هر دو در تضاد با ارشادات الهی می باشد. انتقاد سالم همیشه باید در پهلویش، راه حلی را نیز دربر داشته باشد که آن، خلاصه به واژه ها و تیوری های غیرعملی نگردد!
بنده هرچند از دانش کم برخودارم، اما با تجربیات چندی که در جوامع مختلف دارم، با حفظ ارزش های اسلامی، به یاری ایزدمتعال سعی میدارم تا نکات چندی را بقسم بدیل «پروسه صلح» پیشکش شما بدارم. برادران نیروی مقاومت با همکاری شان می توانند در پُربار ساختن، در تصحیح و عزل آن سهم بگیرند تا با ایجاد همچو جو،بتوانیم در مسیری گام برداریم، که هر لحظه اش،الله(ج) حاضر پنداشته و رفاه دنیا و اقبا را کمایی نمایم.
بلی! گفتنی ها زیاد است، و درد اعضای حزب اسلامی کمتر از درد مردم نیست!
اینکه به این دردها وقعی گذاشته میشود یا خیر؛ مسئولیت اش در برابر خالق هستی فردی می باشد! اما بدون آنکه از مسئولیت فردی چیزی کاسته شود؛ رهبران، محرکین و جهت دهندگان نیز در حمل بار (گناه و یا ثواب) هر فرد شامل هستند!
پس در مسیر گناه آگاه باشید؛ که چه بد هست آنجه بر دوش می کشند!
لِيَحْمِلُوا أَوْزَارَهُمْ كَامِلَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۙ وَمِنْ أَوْزَارِ الَّذِينَ يُضِلُّونَهُم بِغَيْرِ عِلْمٍ ۗ أَلَا سَاءَ مَا يَزِرُونَ ﴿النحل:٢٥﴾
سرانجام روز قیامت بار گناهانشان را به طور کامل و بخشی از بار گناهان کسانی را که از روی بی دانشی گمراهشان می کنند، نیز به دوش می کشند(بیآنکهازگناهانپیروانچیزیکاستهشود). پس آگاه باشید! چهبارگناهانبدیرابردوشمی کشند!
و اما راه حل:
(ادامه این مطلب را در بخش جهارم تعقیببدارید!)
